Ga terug naar start

Back to Yamanashi

39 photos

Gezien de weersverwachting besloot ik terug richting Yamanashi te gaan. Eerst langs de kust en daarna verder het land weer in. Het doel was immers toch een keer richting het noorden te gaan. Ik had m’n navigatie ingesteld op een camping bij een meer, zodat ik even kon douchen en wat kleren wassen. Gedurende de rit werd het uitzicht op zee vervangen met uitzicht op Mt. Fuji en ik reed over verschillende bergpassen. 100% genieten weer en helemaal toen ik op een gegeven moment een groep motorrijders ontmoette. Na een praatje gemaakte te hebben ben ik een stuk met ze meegereden en die reden lekker door. Uit de richting van de camping, maar wat maakt het uit. De helft reed op hele oude Kawasaki’s en de andere op hypermoderne Yamaha’s, Suzuki’s en een verdwaalde Harley d’r tussendoor. Net als Japan zelf: duidelijke contrasten tussen oud en nieuw 🙂

Toen ze een tolweg op wilden tijden besloot ik weer m’n eigen weg te gaan en pikte de route weer op richting de camping. Tussendoor kwam ik nog wat oudere Japanners tegen die met me op de foto wilden en me voerden met watermeloen en soort van marsepein achtige Japanse snoep. In het begin kon ik ze redelijk volgen in hun Japans maar op een gegeven moment begreep ik er echt helemaal niets meer van. En dan zeg ik maar ja, zeker, uiteraard… ‘Haij, haij…’ Waarop een van de ouderen iets zei waarbij een zin eindigde met ‘ka?’ Ow shit… dat is een vraag en ik dan val je even door de mand 🙂 ‘Wakarimasen’, oftewel subtiel gezegd: sorry, ik begrijp er geen reet van. Ze probeerden het uiteraard alsnog uit te leggen, in heel snel Japans, maar tsjee … was ook wel moe na dit ritje. Tijd om richting de camping te gaan. Ikimasu!

Nadat ik was aangekomen op de camping besefte ik dat Japan ook doet aan de zogenaamde ‘ANWB’-camping waarbij werkelijk alles volgens de regels is uitgemeten en je kon er ook nog behoorlijk voor betalen. Ik mocht ook niet met de motor de camping zelf op en er werd bijna op de centimeter aangegeven hoe en waar ik de motor kon parkeren. Yep. Echt iets voor mij. En toen ik vroeg waar de douche was, bleek die buiten gebruik te zijn. Dat was dan weer niet geregeld en juist daar kwam ik voor. Dus maar opzoek naar de dicht bijzijnde onsen om me even op te frissen. En dat was niet gek met uitzicht op Mt. Fuji met zonsondergang! Helaas kon ik daar natuurlijk geen foto van nemen vanuit de onsen. Maargoed, op dat moment was ik toch blij dat de douches van de camping stuk waren. De volgende dag op tijd weg en had ook geen zin over gezeur met de checkout tijd, want werkelijk alles ging hier volgens de regeltjes. Snel wegwezen daar.

Een tijd geleden had ik van John (Apexmoto) een tip gekregen over een klein meertje ergens in de bergen voorbij Mt. Fuji en had m’n navigatie daarop ingesteld. Uiteindelijk werd de weg werd steeds smaller en het was werkelijk prachtig. Heel bochtig en ging redelijk stijl omhoog, toen een zandweggetje in ergens door een bos en ineens verscheen er een super blauw en helder meer voor m’n neus. Wow. Aan de overkant was blijkbaar een camping en ik ontmoette de eigenaar van die camping aan het einde van het zandpadje. Een superaardige man, die me maar verbaasd bleef aankijken met de vraag hoe ik in vredesnaam van deze plek wist. Gajins zien ze hier praktisch nooit en hij vond het echt heel leuk dat ik was gekomen. Oranda? Oranda?! Hop. Z’n vrouw en schoonvader d’r bij. En ik in m’n beste Japans maar wat in elkaar proberen te breien. Wat vaak eindigt in dat ik het toch niet helemaal begrijp 🙂 Hij vond het zo bijzonder dat ik een roeiboot van hem mocht lenen om naar de camping te gaan en kreeg daar zelfs een gratis pak hout cadeau bij zodat ik een vuur kon maken. Tot slot m’n bepakking van de motor gehaald en in de boot gedaan. En toen rustig onderweg naar de campingplek die ik uiteraard, je raad het al, weer helemaal voor mijzelf had. Het meer was zo helder dat je soms de schaduw van de boot op de bodem zag. Het leek wel een droom waarin ik was beland. Wat een prachtige plek. In rust het tentje opgezet, vuur gemaakt en ergens vond ik een rooster, zodat ik ook nog op het vuur kon koken. Tijdens het koken werd het donker en hoorde ik in de verte de eigenaar wegrijden. En toen helemaal niets. Zo bijzonder om die plek helemaal voor mezelf te mogen hebben.

‘S nachts hoorde je de vissen die zo nu en dan uit het water springen vanwege de muggen. Gelukkig had ik deet 😉 Maar deze plek had iets magisch. Zoveel rust. En ik kon zelfs de sterren in de reflectie van het meer zien. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker door alle vogels en toen ik m’n tentje openritste met uitzicht op het meer kon ik het niet weerstaan even een flink stuk te gaan zwemmen. Bijzonder, want tijdens het zwemmen zag ik allerlei vissen rondzwemmen, inclusief koikarpers en soort murene achtige vissen, waardoor ik zo nu en dan bijna vergat te ademen 🙂 Ten opzichte van de vorige camping had deze camping amper regels en had ik daardoor de volgende deze dag ook alle tijd. Zo kon ik het vuurtje nog even weer aanwakkeren voor een relaxed ontbijtje met ei en geroosterd brood. Heerlijk. Toen ik eenmaal op een rustig tempo de boel had ingepakt ben ik na een korte wandeling terug gaan roeien.

Na afscheid genomen te hebben van de eigenaar en zijn vrouw besloot ik richting Hakuba te gaan. Na mijn eerdere vraag op een motorrijders forum, voor tips over het weer, had iemand gereageerd dat ik welkom was bij hem thuis. Vandaag was het tijd om maar eens in te gaan op dit aanbod van deze Australische ‘Lucky Pete’…

Onderweg kwam ik ineens langs de Hakushu distillerij. Dan maar wat later aankomen, maar hier moest ik even een kijkje nemen uiteraard. Dus omgekeerd en snel naar binnen. En ik had mazzel, want na een half uur was het gesloten. Toch een groot nadeel op de motor is dan wel dat ik echt geen druppel kan proeven. Erg jammer, maar Hakushu is gestopt met de productie en alle schappen in de winkel aan het einde waren leeg. De ene na de andere teleurgestelde Japanner kwam binnen… alles is op. Dus, mocht ik willen proeven, kon het niet eens; elk nadeel heb z’n voordeel zullen we maar zeggen.

Eenmaal in het donker aangekomen in Hakuba werd ik opgehaald door de vrouw van Pete en verwelkomt met een heerlijke Mexicaans, maar dan op z’n Japans, diner. Pete lag helaas stuk op de bank, gezien hij die dag door z’n rug was gegaan. Bier schijnt dan te verdoven en daar deed ik dan ook maar aan mee 🙂 En alles was zo relaxed hier wat me ook even weer terug deed blikken aan Australië. “No worries, mate” “Beer’s in the bridge” “Help yourselves” “Sure, do whatever you’d like”. Ik voelde me zo ontzettend op m’n gemak hier dat ik maar wat extra nachtjes ben gebleven. Zo nu en dan even wat rondfietsen, maar toch maar even het reistempo wat naar beneden halen na al die indrukken. Na de eerste nacht wakker te worden had ik prachtig uitzicht over de bergen vanuit het appartement waar ik sliep. Pete en zijn vrouw waren druk in een verbouwing waarbij ze hun gigantische woning om willen bouwen naar vier appartementen om te verhuren via AirBNB. Elke ochtend een keurig ontbijtje. Onvoorstelbaar, alsof ik in een luxe hotel zat. Ik had zelfs een van de appartementen die net klaar was helemaal voor mijzelf.

Er zitten veel Australiërs in Hakuba overigens. In de zomer alles relaxed, maar in de winter volle bak werken, vanwege heel veel wintersporttoeristen. En dt merk je direct. Veel is gesloten en iedereen doet het rustig aan. Winter is geweest en de zomer is voor bijkomen en weer op adem komen voor het volgende wintersportseizoen. Ik had niet verwacht dat dit gebied zo populair zou zijn onder de wintersporters en dacht meer aan Hokkaido op dat gebied. Voor mij was dat wel raar om in een wintersportgebied te zijn gedurende de zomer zonder snowboard 🙂 Daarop weet ik nagenoeg wel zeker dat ik terug ga komen in een winter, want wat moet het hier fantastisch snowboarden zijn! Een van deze dagen zag ik wat paraglider verderop en na wat uitzoekwerk vond ik een school waarbij je een tandemsprong kon doen. Achjah, toch maar doen dan! Nadat ik wat instructie had gekregen gingen we de skilift in. Ook weer gek, haha, want normaal zit ik in zo’n ding met m’n snowboard te hannesen.

Eigenlijk heb ik hoogtevrees, maar heb al eens parachute gesprongen dus dacht, dit moet ook wel kunnen. En dit was een stuk relaxter dan een parachutesprong. Je rent eerst een stukje om de chute de lucht in te krijgen en daarna ren je door totdat je rent in de lucht. Erg relaxed moet ik zeggen! Behalve op het moment toen de beste man achter me vroeg of ik van rollercoasters houd. Voordat ik kon antwoorden gingen we met volle vaart naar beneden. De sushi die ik had gehad als lunch zat ineens heel ergens anders dan waar het hoorde te zitten, maar gelukkig stopte deze ‘rollercoaster’ net op tijd. Tijdens een van de rustige momenten tijdens de vlucht zag ik weer zo’n Tonbi in dezelfde thermiek circel zweven als ons. Mooi gezicht en dacht even in hoe dat moet zijn met m’n ogen gesloten, waarbij ik de warme wind langs m’n gezicht voelde stromen. Heerlijk. Wat een gevoel van vrijheid. Toen ik m’n ogen opende kwam de vraag van die rollercoaster overigens. Een heel anders gevoel 🙂

Na een paar dagen in Hakuba zag ik dat het regenseizoen dreigend dichtbij was gekomen. Het werd tijd om verder te gaan. Het zag er niet zo best uit voor de komende dagen, maar na wat zorgvuldig checken zag ik dat het weer op Sado Island er wel goed uitzag voor deze week. En dat leek me wel wat. Dus ik reserveerde een optie op de veerpont voor de volgende dag. Zo’n besluit geeft rust en als beloning voor mijzelf ben ik aan het einde van de middag naar een onsen gegaan. Voordat ik vertrok van de camping bij dat mooie meer, kreeg ik een tip over een gratis onsen ergens in de bergen 40 minuten van Hakuba vandaan. Dus motorpak aan en gaan met die banaan. Er openbaarde zich een ruig en schitterend berglandschap voor me met woeste rivieren en watervallen van de sneeuw die gesmolten was. Wat een genot om doorheen te rijden!

Eenmaal aangekomen bij deze onsen in het bos, was ik daar voor lange tijd alleen. Later kwam er een klein oud mannetje bij. Een lokaal boertje zonder gebit. Die mij langzaam in het Japans wat dingen uitlegde over hoe je je hoort te wassen ed. Veel spraken we niet, maar door zijn houding en intentie voelde ik me erg welkom hier. Hij leende me allerlei soorten zeep om tussentijds te wassen. Hij legde mij uit dat het bakje ook bedoeld was je handdoekje mee schoon te maken. Nadat de man verdween na zijn vriendelijke “Mata né”, genoot ik nog even na van het moment. De zon die even door de bomen scheen maakte het compleet. Dit is ook Japan.

In de avond besloot ik nog even langs de Bikebar te gaan, waar ik door de eigenaar en vriend van Pete (ook een Australiër) werd verwelkomt. We hadden de bar voor ons alleen en spraken wat over motoren en Australië. Zelf had hij d’r wel een stuk of vijf motoren staan waaronder zijn trotse bezit: een BMW GS1200. De volgende dag vroeg uit de veren, en de motor opnieuw bepakt. Na een kort afscheid trotseerde ik de regen langs de kust. Op naar het betere weer, dacht ik, op naar Sado Island…