Na een dagje rondkijken besloot ik aan het einde van de dag een camping op te zoeken, want het begon aardig donker te worden. Nog even naar een konbini om de nodige boodschappen doen en de navigatie ingesteld op de eerste de beste camping dit ik kon vinden. Na een tijdje rijden moest ik ineens naar links en dat weggetje was veel stijler dan ik dacht! Serieus, moet ik hier in?! Ik probeerde momentum te houden, maar bij een haarspeld naar links ging het mis. Er was een tegenligger die uitweek en ik kwam niet goed uit. De motor die ik thuis heb heeft vijf versnellingen en deze zes, waardoor ik dacht in de één te zitten, maar dat bleek niet zo te zijn. Dus besloot flink tegen te sturen en omdat ik per ongeluk in de twee zat verloor ik momentum. En zo viel ik om in de berm. Achteraf viel het mee, maar raakte in paniek, omdat ik niet in de goede versnelling zat.
En dan voel je je stom zeg… maar gelukkig was daar was niet zoveel tijd voor. De tegenligger als iemand achter me kwamen snel uit hun auto en hielpen me de motor overeind te krijgen. Zo’n ding is al zwaar en wel helemaal met de bagage d’r bij! Weinig tot geen schade, behalve dan dat de step aan de linkerzijde was afgebroken. En daar sta je dan op een weggetje van minimaal 20% omhoog, zonder dat ik m’n voet ergens op kon zetten om te schakelen. En ondertussen kwamen er meer auto’s aan. Ok, adem in, adem uit 🙂 Terug naar z’n een, starten dat ding en flink gas. Dit werkte en kwam goed uit bij de camping. Achteraf zag ik deze (vertaalde) Google review over de camping:
“Entree is smal en steil. Risico groot is voor de auto.”
Ok, weer wat geleerd en begon dit maar te zien als onderdeel van het avontuur. De tegenligger bleek overigens de eigenaar te zijn van de camping. En dat is wel fijn, want ook hier was he-le-maal niemand. He, balen dit, maar veel belangrijker we zijn er allebei zonder letsel uitgekomen en viel het dus eigenlijk wel mee. De campingeigenaar was aardig, maar om eerlijk te zijn, niet zo heel slim. Dus het duurde even voordat ik hem uitgelegd te hebben dat het gevaarlijk is zo te rijden en of hij misschien een garage in de buurt weet zodat ik de step kan morgen vervangen. Nadat ik dacht het allemaal duidelijk uitgelegd te hebben vroeg hij: “Wil je hier camperen?”. Zucht. Na nog een aantal keer geduldig uitgelegd te hebben en vragen of hij kan bellen naar een garage kreeg ik een man aan de telefoon die Engels kon. Dus kon ik het nog een keer uitleggen in gebrekkig Engels, maar gelukkig begreep deze man het in een keer. Volgens mij vond hij het ook wel interessant. Op die manier een garage gevonden in Shimoda, weer een stukje terug. Ik bedacht ineens om voor het ritje daarnaartoe de huidige step te vervangen met de buddyseat step en vroeg via de meneer aan de telefoon gereedschap van de campingeigenaar. Die van huis met een flinke doos gereedschap aan kwam zetten. Hij probeerde me te helpen, maar dat was een beetje frustrerend, waarop ik zei: “Haii, haii, so desu. Ashita, ashita…” of te wel zorgen voor morgen. Hij begreep het en na wat extra uitleg mocht ik het gereedschap tot morgen lenen.
Snel tentje opzetten en wat koken. Fijn om dit te doen in het donker onder begeleiding van mysterieus geritsel tussen de bomen na eerst een slang tussen de stenen gezien te hebben en daarna een gigantische spin (ter grootte van mijn hand) in het toilet. Ok, ik leg me daar maar bij neer en na de reis in Australië waar 80% van dit spul ook nog dodelijk is ben ik inmiddels wel wat gewend 🙂 Toen ik na een vermoeide dag eindelijk in m’n tentje lag hoorde ik ineens een uil dicht naast te tent. Daarna hoorde ik de uil steeds verder weg wat vervolgens opging in de achtergrond samen met het geruis van de zee verderop…
De volgende dag kwam de campingeigenaar terug samen met de meneer die Engels kon. Ondertussen was probeerde ik de resten van de afgeproken step te verwijderen om deze te vervangen met de andere. Maar de koppeling zat in de weg en die kreeg ik met geen mogelijkheid weg. Toen kwam de campingeigenaar met een tentharing aanzetten. En met wat gevogel met ijzerdraad hadden we samen een soort step gefabriceerd. Na even rustig ontbijten een praatje met de beide mannen verliet ik de camping op weg naar de garage. Toch wel even slim bedacht van de eigenaar, want dit ging prima zo. En terwijl ik had beloofd rustig aan te doen: ‘Yukkuri Shiteitte ne!’, was ik veel eerder bij de garage dan eigenlijk gepland. Want jeetje, die wat waren die bochtjes weer fijn, ondanks de fragile haringstep 😉 Bij de garage hadden ze een verouderde step die wel paste. En voor veel te veel geld werd deze vervangen. Toch wat van de prijs af weten te krijgen en toen ik weer op weg was bedacht ik mij dat ik er veel meer vanaf had kunnen krijgen. Maar boeit dit? Nee. Ik kan weer veilig rijden en vergat het ongelukje, de garage en keek naar de zee en genoot van het geruis van de wind, de vrijheid en de bochtige weg…
En eenmaal rijden is fijn, want jeetje wat was ‘t warm in zo’n motorpak als je stilstaat. Misschien toch maar even ergens de zee in? En toen ik in een tussenstop wat ging eten zag ik zowaar een aantal gaijins (buitenlanders) aan de kant van de weg staan. Ze maar even aangesproken: ‘You don’t look Japanese to me’, waarop het groepje lachtte en zei ‘Far from it dude’. Ze bleken uit California te komen en ze zijn hier naartoe gekomen om te surfen en onderweg naar Tatadohama beach. Ze nodigden me uit om met hun mee te gaan. En dat deed ik. Ik kocht een zwembroek en parkeerde m’n motor nog net niet op dat strand. En dit was een gouden keuze zo bleek. Het groepje was zo ontzettend relaxed en een hele fijne mooie dag mee gehad. Ze wezen mij naar een ander stukje strand waar ik een grot ontdekte. Hm. Wat nou als ik hier mijn tent opzet? Ik besloot dat te doen en zodra de avond viel parkeerde ik mijn motor in de buurt op een gratis camperplek tussen andere campers. Het groepje ging wat eten en ik besloot achter te blijven. Had even wat noodles gemaakt en toen het donker was sloop ik stiekem met mijn spullen over het strand richting de grot. Ik had een zaklamp naar binnen gericht zodat ik de tent op kon zetten.
Overigens werd de zee steeds woester en had een local gevraagd hoe het zat met eb en vloed. Rond acht uur zou het water het hoogst zijn. Hij gaf me ook wat tips voor Hokkaido, waar ik naar op weg ben, en we hielden even kort contact via Facebook. Ik stuurde hem een foto van de tent in de grot en hij vond het fantastisch. Ik opende een mijn fles hakushu (whisky) en toen ik me toch wat zorgen ging maken over de woestte zee (klonk nogal heftig in grot 🙂 ), zag nog een berichtje verschijnen:
“Yeah! Also moon is so beautiful ? I’ve made sure that most high tide is around 8pm. Don’t worry ? haha”
Inderdaad de maan was zo mooi. Nadat ik een kwart van mijn mok vol met de overheerlijke Hakushu had ingeschonken keek ik nog eens vanuit de grot goed de sterrenhemel in. En ineens kreeg kippenvel van wat ik boven me zag. Naast de maan kon ik namelijk Mars, Saturnus en helemaal rechts Jupiter zien. Zo bijzonder, want de laatste keer dat ik de planeten zo naast elkaar zag was twee jaar geleden. Vanuit het slaapkamerraam in Nijmegen. De avond dat Bregje was overleden. Proost. Op jou lieverd, waar je ook mag zijn…
Geweldig Jochem! Ik lees en kijk vol interesse mee!
En toch wel af en toe heftig voor jou. Het loslaten van het verleden, Maar gelukkig ook weer niet. Sommige dingen blijven in je hart.
Je hebt echt talent voor schrijven dude! Supergaaf.
Ha Alexander! Dankjewel! Inderdaad het hoort er allemaal bij. Ook wel goed om op te schrijven, want zou het zonde vinden als ik het vergeet en zo kan ik het wat meer een plek geven.
Hey Jochem! Tjonge tjonge wat een avontuur toch en echt respect dat je daar zo in je eentje rondtoert hoor! Hoe gaat het met Japans spreken daar, valt het tegen of droom je inmiddels al in het Japans 😉 Prachtige foto’s ook en als ik de beschrijving van die geluiden hoor, hoop ik toch stiekem dat je er ook opnames van hebt kunnen maken! (sorry, beroepsdeformatie… lol ;)) Nou heel veel plezier nog daar en doe voorzichtig op de motor… Kijk uit naar het volgende verhaal 🙂
Dankje Jeroen! Het gaat wat beter met een beetje Saké op 😉 Ach, ik red me d’r net een beetje mee, maar ‘t blijft moeilijk natuurlijk. Gelukkig helpt Google Translate zo nu en dan een beetje mee. Ik heb een paar opnamen kunnen maken en zal eens kijken of ik een aantal misschien al kan opsturen. Groet!
Jochem,
Wederom weer prachtig. Levendig geschreven en meer dan prachtige foto’s. Morgen komen je ouders bij ons en gaat de accu van de Ducati aan de druppellader. ?
Ook nu weer genoten van je belevenissen. Soms heftig, dat geloof ik! Sterkte daarmee hoor, maar t geeft ook kracht en moed bij wat je verder gaat beleven! ????
Dankje! En inderdaad ik zie het als iets moois ondanks dat het erg verdrietig blijft natuurlijk.
Dat geloof ik Jochem!😚
Jochem, top dat je in Japan zet en guess what Lian, Jip, Sterre en ik vliegen je za 14 Juli achterna; zo 05 AUG weer terug —> gaan we elkaar zien? Heen naar Osaka, retour af Tokio.
He, wat gaaf! Ik heb geef flauw idee waar ik zit rond Augustus. Kan zijn dat ik dan nog in het noorden zit, zuiden of midden. Laten we contact houden rond die tijd. Overigens denk ik rond 14 juli nog wel in Hokkaido te zitten. We zien wel even.
Mooie avonturen! Ik heb even bijgelezen en ben blij weer een beetje op de hoogte te zijn. Gelukkig is de motor weer gefikst om weer door te kunnen! Japans helpt je echt daar zo te lezen en leuk van alle locals en ontspannen mede-reizigers 🙂 klinkt als een fantastische start!
Ik proost hier met je mee (al nu met een bakkie pleur) liefs!
Dankje Manon. Ja, dit is een hele bijzonder reis tot zover! Ondertussen zit ik nu ook aan een bakje koffie 😉
Hoi Jochem.
Inmiddels heb ik je blogs gelezen. Fijn om je reis zo te kunnen volgen, levendig zo met die mooie foto’s erbij. Ik schrok wel behoorlijk van je ongevalletje met de motor. Ontzettend fijn dat je geen letsel hebt opgelopen en die ander ook niet! Ja die schade stelt niet veel voor en een keertje vallen hoort er ook wel bij. Word je een betere rijder van. Ik heb ook een paar van die akkefietjes gehad, ook gelukkig zonder noemenswaardig letsel.
Het is ook fijn om te lezen dat het goed gaat en dat je het naar je zin hebt. Ik blijf het volgen, geniet er van!
Groet John
Hoi John, fijn om van je te horen! Ja, gelukkig “viel” het allemaal mee en werd het belang van beschermende kleding me toch ook wel weer erg duidelijk. Nu in Sendai en morgen verder richting het noorden. Tussendoor zal ik weer wat nieuwe berichtjes bijplaatsen 🙂 Dankje!
Mooie verhalen Jochem, het reisplezier spat er vanaf!
Dankje Liesbeth!
Leuk om je te volgen op deze manier Jochem. Voor mij de eerste keer dat er iemand in Japan rondreist en daarover blogt……super! Kijk uit naar je volgende avontuur. Veel reisplezier en mooie ontmoetingen gewenst.
Bedankt Marion! Leuk dat je meeleest! 🙂